24 czerwca 2021, czwartek, godz. 19.00

Instytut Polski, wstęp wolny

We współpracy z Międzynarodowym Festiwalem Muzycznym Sofijskie Tygodnie Muzyczne

Z okazji 200. rocznicy urodzin oraz ogłoszenia Cypriana Kamila Norwida przez polski Sejm patronem 2021 roku odczytane zostaną w bułgarskiej wersji językowej najsłynniejsze utwory poety (tłumaczenie: Andreana Radewa), jak i przełożone po raz pierwszy na język bułgarski dzieła Norwida, których bohaterem jest Fryderyk Chopin: „Fortepian Chopina”, fragment „Czarnych kwiatów” i „Promethidionu” oraz „Nekrolog” (tłumaczenie: Antoaneta Popowa).

Cyprian Kamil Norwid – wybitny twórca romantyczny, poeta, prozaik, dramatopisarz, rzeźbiarz, malarz
i rysownik. Urodzony 24 września 1821 roku w miejscowości Laskowo-Głuchy, zmarł 23 maja 1883 roku
w Paryżu. Młodość spędził w Warszawie, studiował malarstwo. W 1842 wyjechał do Niemiec, a następnie do Włoch, gdzie kontynuował studia plastyczne. W 1846 w Berlinie został aresztowany i uwięziony z powodów politycznych. Z Berlina wyjechał do Brukseli, gdzie dobrowolnie przyjął status emigranta. W Rzymie, dokąd się udał następnie, nawiązał przyjaźń z Zygmuntem Krasińskim. W 1849 przybył do Paryża, gdzie utrzymywał kontakty z wybitnymi przedstawicielami polskiej i międzynarodowej emigracji (jak np. Fryderyk Chopin, Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki, Adam Jerzy Czartoryski, Georg Herwegh). Zawód miłosny i brak środków do życia spowodowały, że szukał szczęścia w Nowym Jorku. Próbował – mało skutecznie – utrzymywać się z rzeźby
i rysunku. W 1854 powrócił do Paryża na stałe. W środowisku artystycznym znany był głównie jako deklamator, rysownik i rytownik (w 1868 został przyjęty do Société des Artistes). Ciągłe kłopoty finansowe i pogłębiająca się głuchota spowodowały, że w 1877 zamieszkał w Zakładzie św. Kazimierza, przytułku dla ubogich polskich weteranów i sierot, gdzie spędził resztę życia. Pochowany został na cmentarzu w Ivry, niedaleko Zakładu.
W 1888 zwłoki zostały przeniesione na polski cmentarz w Mortmorency i pogrzebane w zbiorowej mogile. Jego twórczość została ponownie odkryta w 1897 roku przez poetę i krytyka Zenona Przesmyckiego (Miriam), który przez dziesięciolecia poszukiwał rękopisów Norwida i pisał o nich. Następnie doceniło ją środowisko akademickie, a Norwidowi poświęcono wielotomowe monografie. Jego poezja jest trudna, intelektualna, aforystyczna, pozbawiona opisowości i melodyjności typowej poezji romantycznej. Operuje skrótem, szczegółem, wielopiętrową metaforą, stosuje zróżnicowaną nieregularną wersyfikację dla podkreślenia puenty. Do najwybitniejszych dzieł Norwida należą m.in. cykl poetycki „Vade-mecum” (1865-1866), poemat filozoficzny „A Dorio ad Phrygium” (1871), tragedie „Za kulisami” (1865-1966), „Kleopatra i Cezar” (1870- 1872), „Pierścień Wielkiej Damy” (1872). Jego dzieła zebrane zostały wydane w 1966 r., lecz pełna edycja „Pism wszystkich” Norwida ukazała się dopiero w latach 1971-1976 w jedenastu tomach.