Sto lat temu Polacy zatrzymali na linii Wisły bolszewicką nawałę, której celem było zniszczenie dotychczasowego porządku świata. Tym samym Europa została uratowana od widma rewolucyjnego terroru. Edgar Vincent D’Abernon nazwał to starcie 18. decydującą bitwą w dziejach świata.

Z okazji zbliżającej się setnej rocznicy Bitwy Warszawskiej, portal PolskieRadio.pl oraz Biuro Programu Niepodległa przygotowały wyjątkowy, narracyjny serwis internetowy poświęcony Wiktorii 1920 roku. Stronę www.bitwa1920.gov.pl ogląda się niczym sensacyjny film – to multimedialna, interaktywna podróż po historii Polski, Europy i świata, którym sto lat temu zagroziło widmo czerwonej rewolucji. Narracja strony wciąga użytkownika w atmosferę tamtych dni przeprowadzając go przez najistotniejsze wydarzenia wojny polsko-bolszewickiej, pokazując najważniejsze postaci, procesy oraz skutki Bitwy Warszawskiej.

Serwis został przygotowany z myślą o odbiorcach w kraju i za granicą, dlatego użytkownik wzbogaci się nie tylko o wiedzę dotyczącą samej bitwy, ale także genezy wydarzeń roku 1920 z uwzględnieniem I wojny światowej, rewolucji październikowej i wojny polsko-bolszewickiej. W kolejnych rozdziałach pozna najważniejsze postacie i motywacje obu stron konfliktu. W serwisie nie brakuje także kontekstów kulturowych oraz szerzej nieznanych ciekawostek dotyczących Bitwy Warszawskiej. Wszystko to podane atrakcyjnej formie animacji, filmów, fotografii, infografik oraz elementów interaktywnych.

Serwis wzbogacony jest o unikatowe nagrania z Archiwum Polskiego Radia i Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa. Ponad 30 nagrań głosów uczestników tamtych wydarzeń pozwala poznać historię z indywidualnej perspektywy zarówno żołnierzy na froncie, osób, które podejmowały najważniejsze decyzje – jak Kazimierz Sosnkowski, Maxime Weygand czy wreszcie osób cywilnych, które stanęły do walki o ojczyznę. Ogromną wartością strony www.bitwa1920.gov.pl są także unikatowe, archiwalne filmy oraz fotografie.

Strona www.bitwa1920.gov.pl to kompleksowe źródło wiedzy zarówno dla osób, które dopiero zetknęły się z historią Bitwy Warszawskiej, jak i kopalnia ciekawostek dla pragnących pogłębić swoją wiedzę. Stanowi także doskonały materiał dydaktyczny dla uczniów i studentów. Serwis jest dostępny w sześciu wersjach językowych: polskiej, angielskiej, rosyjskiej, niemieckiej, francuskiej, ukraińskiej, a pod koniec lipca także i węgierskiej. Dwie ostatnie wersje językowe to także forma uhonorowania najważniejszych polskich sojuszników w dobie bolszewickiej nawały. Warto pamiętać, że Ukraińcy stanowili największą armię sojuszniczą Polski, a Węgrzy w dramatycznych dniach sierpnia 1920 roku przekazali Polakom miliony sztuk amunicji.

dr Paweł Libera, Wojna polsko-bolszewicka 1920 roku

Przyczyny

Główną przyczyną wybuchu wojny polsko-bolszewickiej było zagrożenie dla niepodległości Polski ze strony Rosji sowieckiej oraz próba wcielenia w życie idei permanentnej rewolucji i eksportu rewolucji komunistycznej na teren całej Europy. Realizację tego planu bolszewicy rozpoczęli tuż po przejęciu władzy w Rosji w październiku 1917 roku. Pierwsze próby podejmowali już w 1918 roku w Finlandii, gdzie wybuchła wojna domowa, i w krajach bałtyckich. W 1919 r. roku doszło do próby wywołania powstania w Berlinie, w marcu  tego roku na Węgrzech powstał rząd koalicyjny z udziałem komunistów, a w czerwcu 1919 roku doszło do próby wywołania puczu w Wiedniu. W celu przeniesienia rewolucji do innych krajów Europy w marcu 1919 roku bolszewicy utworzyli Komintern – III Międzynarodówkę Robotniczą, która formalnie była organizacją niezależną, ale w praktyce realizowała wytyczne Biura Politycznego bolszewickiej partii komunistycznej. Jedną z jej „filii” była Komunistyczna Partia Robotnicza Polski (później: Komunistyczna Partia Polski), która powstała jeszcze wcześniej, bo w grudniu 1918 roku.

Z punktu widzenia niepodległości Polski bardzo istotnym zagadnieniem w relacjach ze wschodnim sąsiadem było ustalenie przebiegu granicy wschodniej. W tym czasie terytorium Europy  Wschodniej, w pasie od Morza Bałtyckiego do Morza Azowskiego, było okupowane przez wojska niemieckie, które zaczęły się wycofywać dopiero po podpisaniu zawieszenia broni w Compiègne 11 listopada 1918 roku. Ich miejsce próbowały opanować wojska bolszewickie, które jednocześnie na zajętych terytoriach instalowały marionetkowe rządy komunistyczne. I tak, 11 grudnia 1918 r. po walkach z polską samoobroną, bolszewicy zajęli Mińsk, 17 grudnia 1918 ogłosili powstanie Łotewskiej Republiki Radzieckiej, a 1 stycznia 1919 roku Białoruskiej Republiki Radzieckiej. W styczniu odbili z rąk polskich Wilno i w lutym 1919 roku utworzyli Litewsko-Białoruską Socjalistyczną Republikę Rad ze stolicą w Wilnie. Na przełomie 1918 i 1919 roku wojska bolszewickie uderzyły na Ukraińską Republikę Ludową i już w styczniu 1919 roku proklamowały powstanie Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki  Rad ze stolicą w Charkowie. Na początku lutego bolszewicy zdobyli Kijów. Działania te były prawidłowo rozumiane przez władze polskie jako akt agresji i informowały one o tym władze bolszewickie.

Przebieg

Jeszcze do niedawna historycy polscy nie byli zgodni co do tego kiedy zaczęła się wojna polsko-bolszewicka. Według powszechnie przyjętej wersji do pierwszych starć miało dojść na Białorusi w lutym 1919 roku. Jednakże od niedawna coraz bardziej powszechną staje się teza, że wojna zaczęła się 3 stycznia 1919 roku, kiedy bolszewicy uderzyli na Wilno. Otóż, Z dniem 29 grudnia 1918 roku została rozwiązana Samoobrona Wileńska, a jej oddziały zostały włączone w szeregi Wojska Polskiego. Z tego też względu walki o Wilno, które rozpoczęły się 3 stycznia, miały już charakter walk polsko-bolszewickich.

Po nieudanych próbach pertraktacji polsko-bolszewickich, polska ofensywa rozpoczęła się w połowie kwietnia 1919 roku i była prowadzona w kierunku północnym (w celu odbicia Wilna i Mołodeczna) oraz w stronę Wołynia i zakończyła się sukcesem. Bardzo istotną rolę w przebiegu wojny polsko-bolszewickiej odegrał polski radiowywiad. We wrześniu 1919 roku polski wywiad złamał pierwsze bolszewickie szyfry, kolejny etap nastąpił pod koniec 1919 roku. Od tego momentu Biuro Szyfrów było w stanie bardzo szybko rozszyfrowywać sowieckie depesze. Z tego źródła strona polska pozyskała informacje o koncentracji wojsk bolszewickich w lutym 1920 roku na froncie polskim. Z kolei w marcu 1920 roku informacje pozyskane drogą radiową potwierdziły koncentrację wojsk bolszewickich w trakcie operacji mozyrskiej. Nieco później w ten sam sposób uzyskano informacje o zgrupowaniu innych jednostek wojskowych  na Ukrainie.

Działania wojenne zostały wstrzymane we wrześniu i na nowo podjęte w drugiej połowie października 1919 r. Ich efektem było przesunięcie frontu na wschód na Wołyniu i zdobycie Dyneburga (na Łotwie) w styczniu 1920 roku. Walki zostały wznowione na początku marca 1920 roku,  po zdobyciu przez wojska polskie rejonu Mozyrza. W tym samym czasie, w marcu i kwietniu 1920 roku, strona polska prowadziła pertraktacje z głową Ukraińskiej Republiki Ludowej, atamanem Symonem Petlurą, które zakończyły się 21 kwietnia podpisaniem porozumienia politycznego i wojskowego, a następnie wspólnym uderzeniem w kierunku Kijowa (tzw. wyprawa kijowska), które rozpoczęło się 25 kwietnia 1920 roku. 7 maja 1920 r. wojska polskie i ukraińskie zajęły Kijów, ale nie weszły w kontakt z przeciwnikiem. Bardzo szybko, bo już 14 maja wojska sowieckie ruszyły do kontrataku na kierunku północnym (Białoruś) i południowym (Ukraina).  Na Ukrainie wojska polskie znalazły się w odwrocie. W trakcie kolejnej ofensywy, na północy bolszewicy złamali opór w twierdzach w Grodnie i w Brześciu i na przełomie lipca i sierpnia 1920 r. walki toczyły się już na linii Bugu i Narwi. Sytuacja była groźna dla Polski do tego stopnia, że ówczesny premier Władysław Grabski podjął negocjacje w trakcie międzynarodowej konferencji w Spa 9 lipca 1920 roku, których celem było uzyskanie wsparcia państw Europy Zachodniej. Konsekwencją zobowiązań jakie Grabski zaciągnął w Spa (przede wszystkim zaakceptowanie niekorzystnego przebiegu wschodniej granicy Polski znanej jako tzw. linii Curzona) była dymisja jego gabinetu i utworzenie Rządu Obrony Narodowej pod kierownictwem Wincentego Witosa. Sytuacja międzynarodowa była dla Polski bardzo niekorzystna: Wielka Brytania dążyła do wymuszania na Polsce zawarcia pokoju z Sowietami za wszelką cenę, Czechosłowacja odmówiła przepuszczenia transportów z bronią i amunicją, a znajdujący się pod wpływami komunistów brytyjscy i gdańscy dokerzy utrudniali i opóźniali załadunek i rozładunek materiału wojennego. Konkretne wsparcie w broni i amunicji Polska otrzymała tylko od Francji i od Węgier. Trudną sytuacja na froncie wschodnim próbowali wykorzystać przeciwnicy Polski, zarówno na Warmii, Mazurach i Powiślu, gdzie w lipcu doszło do niekorzystnego dla Polski rozstrzygnięcia plebiscytu, jak i na Górnym Śląsku, gdzie działania niemieckie doprowadziły do wybuchu II Powstania Śląskiego w nocy z 19 na 20 sierpnia 1920 r.

Na terenach zajętych przez bolszewików rozwijano bardzo aktywną akcję propagandową. 23 lipca 1920 r. bolszewicy utworzyli tzw. Tymczasowy Komitet Rewolucyjny Polski, który składał się z polskich komunistów, funkcjonariuszy Biura Polskiego KC WKP/b. W odezwie wydanej 1 sierpnia Komitet zapowiadał utworzenie Polskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej i rozpoczął tworzenie „komitetów rewolucyjnych” na zajętych terenach. 

Tymczasem do decydujących walk z bolszewikami doszło w połowie sierpnia 1920 roku na przedpolu Warszawy. Uderzenie polskie zostało przygotowane w oparciu o plany opracowane w Sztabie Głównym pod kierownictwem gen. Tadeusza Rozwadowskiego i zaakceptowane przez głównodowodzącego Józefa Piłsudskiego. Bitwa rozgrywała się na rozległym terytorium, od linii Wisły na wschodzie, do linii: Działdowo-Włodawa na północy, trwała około 10 dni i była podzielona na trzy etapy: walki na przedmieściach Warszawy, uderzenie nad Wkrą (14 sierpnia) i kontruderzenie znad Wieprza (16 sierpnia). Bitwa ta, zwana „Cudem nad Wisłą”, została uznana za  „Osiemnastą decydującą bitwę w dziejach świata” (polskie tłumaczenie tytułu książki brytyjskiego dyplomaty Edgara Vincenta d’Abernona, Warszawa 1932) i zatrzymała pochód wojsk sowieckich na zachód Europy. Oprócz Bitwy Warszawskiej, do największych starć w tym roku doszło na przełomie sierpnia i września pod Zamościem, a następnie we wrześniu nad Niemnem.   

Konsekwencje

Działania wojenne zakończyły się 12 października 1920 roku podpisaniem zawieszenia broni. Negocjacje  pokojowe toczyły się od 21 września w Rydze i zakończyły się  18 marca 1921 roku. W traktacie pokoju Rzeczpospolita Polska i Związek Sowiecki oświadczały, że ustaje stan wojny pomiędzy nimi. Rad. Zapowiedziano też ustanowienie stosunków dyplomatycznych. Najważniejszym postanowieniem było ustalenie granicy wschodniej Polski, która mniej więcej pokrywała się z granicą II rozbioru Rzeczypospolitej (1793 r.) z nieznacznymi korektami na rzecz Polski (na Wołyniu i Polesiu). Polska otrzymała zaledwie około ¼ ziem do których zgłaszała pretensje w trakcie negocjacji pokojowych (3 tys. km² zamiast 12 tys. km² ). Spore obszary zamieszkane przez Polaków (m.in. Mińszczyzna) pozostały poza granicami Polski. Ponadto strona sowiecka zobowiązała się do zwrotu zagrabionych podczas zaborów dóbr kultury (w tym np. zbiory archiwalne i biblioteczne) i wypłacenia odszkodowania tytułem rekompensaty za wkład ziem polskich w budowanie gospodarki rosyjskiej w okresie rozbiorów kwoty 30 mln rubli w złocie według cen z roku 1913. Traktat ryski regulował również zagadnienie powrotu Polaków, którzy na skutek przemieszczeń ludności w trakcie I wojny światowej znaleźli się na terenie Rosji. Z kolei władze polskie wzięły na siebie obowiązek zaprzestania wsparcia udzielanego wszelkim organizacjom i formacjom antybolszewickim. Konsekwencją tego było internowanie sprzymierzonych oddziałów rosyjskich,  ukraińskich i białoruskich. Historycy uważają również, że podpisanie traktatu ryskiego oznaczało ostateczną rezygnację z planów federacyjnych Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego.

Nie ulega wątpliwości, że zwycięstwo w wojnie polsko-bolszewickiej położyło kres planom sowietyzacji Europy Środkowej i Zachodniej. Świadomość tego była dość powszechna wśród części wojskowych i cywilnych elit państw europejskich. Bitwę Warszawską porównywano z wiktorią, którą odniósł nad Turkami Jan III Sobieski pod Wiedniem w 1683 roku.

Fotografie wg. kolejności: 

1. Piechota polska w tyralierze podczas Bitwy Warszawskiej. Autor anonimowy. Źródło – Wikimedia Commons [25.06.2020]; Centralne Archiwum Wojskowe, Warszawa.
2. Misja aliancka w Polsce, Warszawa, sierpień 1920 r. Od lewej: Edgar Vincent D’Abernon, Jean Jules Jusserand, Maxime Weygand, Maurice Hankey, Warszawa, sierpień 1920 r.. Autor nieznany. Źródło – Wikimedia Commons [25.06.2020].
3. Msza polowa odprawiana przez nuncjusza apostolskiego w Polsce Achillesa Rattiego, Modlin 1919 r. Źródło – Narodowe Archiwum Cyfrowe, sygn.: 1-W-1047-3.
4. Polski plakat rekrutacyjny, lipiec 1920 r. Źródło – Wikimedia Commons [26.06.2020].
5. Plakat wojskowy, 1920 r. Źródło – Polona.pl