Instytuty Polskie > Instytut Polski w Pekinie > „Wiara” Czesław Miłosz/ Hong Houtian

Wiara jest wtedy, kiedy ktoś zobaczy

Listek na wodzie albo kroplę rosy

I wie, że są konieczne

Wiara, Czesław Miłosz

Twórca kaligrafii :

Hong Houtian 洪厚甜 (1963) – chiński kaligraf i wybitny badacz chińskiej kaligrafii. Obecnie dyrektor Chińskiego Stowarzyszenia Kaligrafów, członek Regularnego Komitetu Skryptu Chińskiego Stowarzyszenia Kaligrafów, badacz kaligrafii w Chińskiej Akademii Sztuk w Ministerstwie Kultury, profesor Centrum Szkolenia Kaligrafii w Stowarzyszeniu Chińskich Kaligrafów, opiekun naukowy i dyrektor Centralnej Akademii Sztuk Pięknych Chińskiej Ligi Demokratycznej. Opiekun Uniwersytetu Tsinghua i badacz w Centrum Badań nad Edukacją Kaligrafii i Psychologii Wschodniochińskiego Uniwersytetu Normalnego, profesor Uniwersytetu Xi’an Peihua. Wiceprzewodniczący Stowarzyszenia Kaligrafii Syczuańskiej, wiceprezes i Sekretarz Generalny Instytutu Kaligrafii i Malarstwa CPPCC w Syczuanie.

Hong jest prezenterem telewizyjnym na kanale poświęconym kaligrafii.

Wybitny artysta tworzący w różnych stylach wysoce cenione dzieła chińskiej kaligrafii.

 

Poeta:

Czesław Miłosz– Poeta, prozaik, eseista, tłumacz. Jeden z największych poetów polskich, laureat nagrody Nobla w roku 1980 i wielu innych prestiżowych nagród literackich, tłumaczony na kilkanaście języków. Doktor honoris causa wielu uniwersytetów w USA i w Polsce, honorowy obywatel Litwy i miasta Krakowa. Urodził się 30 czerwca 1911 roku w Szetejniach na Litwie, zmarł 14 sierpnia 2004 w Krakowie.

Urodził się w majątku Szetejnie nad Niewiażą na Litwie. W dzieciństwie w związku z pracą ojca wyjechał na Syberię; w latach 1914-1918 przebywał w Rosji. Ukończył prawo na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Podczas studiów należał do Sekcji Twórczości Oryginalnej (STO) Koła Polonistów Słuchaczy USB i do Akademickiego Klubu Włóczęgów. Debiutował w 1930 roku wierszami „Kompozycja” i „Podróż” w piśmie „Alma Mater Vilnensis” (zeszyt 9). W 1931 był współzałożycielem pisma „Żagary”, skupiającego środowisko młodych wileńskich katastrofistów. W 1933 ukazał się debiut książkowy Miłosza: „Poemat o czasie zastygłym”, za który autor otrzymał Nagrodę im. Filomatów przyznawaną przez ZZLP w Wilnie. W 1934/35 przebywał w Paryżu jako stypendysta Funduszu Kultury Narodowej; tam nawiązał kontakt z Oskarem Miłoszem, z którym łączyło go dalekie pokrewieństwo i którego twórczość wywarła na młodym poecie wielkie wrażenie.

W roku 1936 opublikował drugi zbiór wierszy, „Trzy zimy”. Tom, utrzymany w poetyce katastrofizmu, spotkał się z szerokim odzewem – pisali o nim najważniejsi krytycy tamtego czasu: Stefan Napierski, Ludwik Fryde, Konstanty Troczyński, Ignacy Fik.

W 1937 Miłosz przeniósł się do Warszawy, gdzie podjął pracę w Polskim Radiu. Po wybuchu II wojny światowej znalazł się najpierw w Rumunii, później w Wilnie, a po zajęciu Litwy przez Armię Czerwoną przekradł się do Warszawy. Podczas okupacji niemieckiej pracował jako woźny w Bibliotece Uniwersyteckiej i brał udział w podziemnym życiu kulturalnym. Po upadku powstania warszawskiego przebywał w Goszycach u Anny i Jerzego Turowiczów, a następnie zamieszkał w Krakowie. Należał do redakcji miesięcznika „Twórczość”. W 1945 wydał zbiór wierszy przedwojennych i okupacyjnych „Ocalenie”, jeden z najważniejszych tomów dwudziestowiecznej poezji polskiej. Kazimierz Wyka pisał o Miłoszu:

Wyrósł nad głowy swoich rówieśników i rywali poetyckich. Stoi przed nim trud już nie tylko na miarę jego pokolenia (…). Trud na miarę poezji, która nie przemija, gdy przemijają jej czasy.

W 1948 roku Miłosz opublikował w „Twórczości” „Traktat moralny”.

Od końca 1945 pracował w dyplomacji, początkowo w konsulacie polskim w Nowym Jorku, następnie na stanowisku attaché kulturalnego PRL w Waszyngtonie i jako I sekretarz Ambasady RP w Paryżu. Gdy na Boże Narodzenie 1950 przyjechał do Warszawy, odebrano mu paszport; odzyskawszy go z dużymi trudnościami, wrócił do Paryża i wystąpił do władz francuskich o azyl polityczny. Zamieszkał w Maison-Laffitte pod Paryżem, w siedzibie Instytutu Literackiego, z którym nawiązał współpracę; od 1951 ogłaszał w miesięczniku „Kultura” utwory literackie i publicystyczne oraz przekłady. W Bibliotece „Kultury” ukazywały się kolejne jego książki: w 1953 słynny tom esejów „Zniewolony umysł”, zbiór wierszy „Światło dzienne” i powieść „Zdobycie władzy”; w 1955 powieść „Dolina Issy”, w 1957 „Traktat poetycki”. W okresie odwilży 1957 roku również w Polsce ukazywały się w prasie wiersze Miłosza, spotykając się z przychylnością krytyki. Potem przez lata jego teksty były dostępne jedynie w drugim obiegu.

W 1958 opublikował „Rodzinną Europę”. W roku 1960 na zaproszenie uniwersytetów California oraz Indiana wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Osiadł na stałe w Berkeley, gdzie otrzymał posadę profesora na Wydziale Języków i Literatur Słowiańskich University of California. Praca na uczelni pozwoliła mu promować w USA polską literaturę. Obok kolejnych własnych książek („Król Popiel i inne wiersze”, „Człowiek wśród skorpionów”, „Gucio zaczarowany”) opublikował w 1965 anglojęzyczną antologię polskiej poezji powojennej w swoich przekładach pt. „Postwar Polish Poetry”. Rola Miłosza jako tłumacza i popularyzatora rodzimej poezji – m.in. wierszy Herberta – jest nie do przecenienia.

W 1973 ukazał się anglojęzyczny zbiór wierszy Miłosza pt. „Selected Poems”, dzięki któremu zaistniał dla amerykańskich odbiorców nie tylko jako eseista i tłumacz, ale jako poeta. W następnym roku opublikował tom „Gdzie wschodzi słońce i kędy zapada”. W 1977 ukazały się „Ziemia Ulro” i „Mój wiek” – zapis rozmów Miłosza z Aleksandrem Watem.

W 1974 otrzymał Nagrodę Polskiego PEN Clubu za wybitne osiągnięcia w dziedzinie przekładu, w 1976 Guggenheim Fellowship, w 1977 doktorat honoris causa Uniwersytetu Michigan w Ann Arbor, w 1978 Neustadt International Prize for Literature oraz równoznaczną z doktoratem honorowym nagrodę University of California – Berkeley Citation. W roku 1980 Czesław Miłosz został laureatem Nagrody Nobla. Światowe uznanie umożliwiło publikację jego książek w kraju.

W 1981 poeta odwiedził Polskę i odebrał doktorat honoris causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W roku akademickim 1981/82 wygłosił na Harvardzie cykl odczytów o współczesnej poezji.

W 1989 przyjechał powtórnie do Polski. Odtąd odwiedzał kraj coraz częściej, aż obok Berkeley jego drugim domem stał się Kraków. Współpracował z „Tygodnikiem Powszechnym”, „Gazetą Wyborczą”, „Zeszytami Literackimi” oraz „Plus Minus” – dodatkiem do „Rzeczpospolitej”. Do końca życia intensywnie tworzył, publikując w ostatnich latach nowe tomy wierszy: „To” (2000), „Druga przestrzeń” (2002), „Orfeusz i Eurydyka” (2002).

Zmarł 14 sierpnia 2004 roku w Krakowie. Został pochowany w Krypcie Zasłużonych na Skałce.

Ogromny, powstający w ciągu siedemdziesięciu lat dorobek poetycki Miłosza nie pozwala się zamknąć w kilkuzdaniowej formule. Jest to poezja zmysłów i intelektu, szczegółu obyczajowego i syntezy dziejowej, poezja metafizyczna, a zarazem silnie związana z biografią autora. Obszar zainteresowań Miłosza dobrze określają tytuły trzech jego ważnych poematów: „Traktat moralny”, „Traktat poetycki” i „Traktat teologiczny”. Różnorodność stylistyczna wynika z dążenia do „formy bardziej pojemnej”, a także upartej „pogoni za rzeczywistością”. Znawca tej twórczości, Jan Błoński, tak charakteryzował poetę w 1980 roku:

Nagroda Nobla dla Czesława Miłosza jest nie tylko nagrodą talentu. Jest także nagrodą wytrwałości i wierności wewnętrznemu głosowi, który prowadził go przez zasadzki historii i zawikłanie osobistych doświadczeń. Zdania Miłosza są jasne, ale poezja ciemna, splątana w swoim bogactwie. Gdybym miał porównywać ją do jakiegoś instrumentu to tylko do organów. Organy naśladują wszystkie dźwięki, ale pozostają organami. Budują muzyczną całość, jak dzieło Miłosza składa się na poetyckie uniwersum, w którym zagadkowo współistnieją ironia i harmonia, inspiracje romantyczne i intelektualny rygor, umiejętność posługiwania się dziesiątkami idiolektów i natychmiast rozpoznawalny krój zdania, przejmująca czystość stylu, pozbawionego czegokolwiek zbędnego, kilkoma kreskami malującego całe światy.

Miłosz przełożył m.in. „Jałową ziemię” T.S. Eliota, pisma Simone Weil i fragmenty Biblii („Księgę psalmów”, „Księgę Hioba”, „Pieśń nad pieśniami”, „Księgę pięciu megilot”, „Ewangelię według Marka” i „Apokalipsę”).

Od roku 2000, dzięki wspólnej inicjatywie Wydawnictwa „Znak” i Wydawnictwa Literackiego, ukazują się kolejne tomy „Dzieł zebranych” Miłosza.

 

Twórczość:

  • „Poemat o czasie zastygłym”. Wilno: Koło Polonistów Słuchaczy USB, 1933
  • „Trzy zimy”, Warszawa: Wyd. Władysława Mortkowicza, 1936
  • „Ocalenie”, Warszawa: Czytelnik, 1945
  • „Zniewolony umysł”, Paryż: Instytut Literacki, 1953. (przekł. fr., ang., wł., bułg., czeski, gr., hiszp., serb.chorw., maced., niem., szw., ukr., węg.)
  • „Światło dzienne”, Paryż: Instytut Literacki, 1954
  • „Zdobycie władzy”, Paryż: Instytut Literacki, 1955 (przekł. franc., ang., hiszp., gudżarati, hiszp., indonez., jap., koreański., malajski, niem., serb.-chorw., szw., węg.)
  • „Dolina Issy”, Paryż: Instytut Literacki, 1955 (przekł. franc., ang., niem., bułg., duńs., fiński, flamand., norw., serb.-chorw., szw., węg.)
  • „Traktat poetycki”, Paryż: Instytut Literacki, 1957 (przekł. ros.)
  • „Rodzinna Europa”, Paryż: Instytut Literacki, 1959 (przekł. fr., ang., duńsk., fin., flamand., hiszp., niem., serb.-chorw., szw., węg, wł.)
  • „Król Popiel i inne wiersze”, Paryż: Instytut Literacki, 1962
  • „Gucio zaczarowany”, Paryż: Instytut Literacki, 1965
  • „The History of Polish Literature”, London-New York: MacMillan, 1969 (tłum. pol., franc., niwem., wł.)
  • „Widzenia na zatoką San Francisco”, Paryż: Instytut Literacki, 1969 (tłum. ang., franc., serb.-chorw.)
  • „Miasto bez imienia”, Paryż: Instytut Literacki, 1969
  • „Gdzie wschodzi słońce i kędy zapada”, Paryż: Instytut Literacki, 1974 (przekł. serbsko-chorw.)
  • „Prywatne obowiązki”, Paryż: Instytut Literacki, 1974
  • „Emperor of the Earth”, Berkeley: University of Cal. Press, 1976 (przekł. fr.)
  • „Ziemia Ulro”, Paryż: Instytut Literacki, 1977 (przekł. ang., franc., niem., serb.-chorw.)
  • „Ogród nauk”, Paryż: Instytut Literacki, 1979 (przekł. franc.)
  • „Nobel Lecture”, New York: Farrar, Straus, Giroux, 1981
  • „Hymn o perle”, Paryż: Instytut Literacki, 1982 (przekł. czeski, serbsko-chorw.)
  • „The Witness of Poetry”, Cambridge. Mass., Harvard Univ. Press, 1983 (przekł. pol., franc., niem, serb.-chorw.)
  • „Nieobjęta ziemia”, Paryż: Instytut Literacki, 1984. (przekł. ang., franc., niem.)
  • „Zaczynając od moich ulic”, Paryż: Instytut Literacki, 1985 (przekł. ang., franc.)
  • „Kroniki”, Paryż: Instytut Literacki, 1987 (przekł. franc., serb.-chorw.)
  • „Dalsze okolice”, Kraków: Znak, 1991 (przekł. ang.)
  • „Szukanie ojczyzny”, Kraków: Znak, 1992 (przekł. litew.)
  • „Na brzegu rzeki”, Kraków: Znak, 1994 (przekł. ang.)
  • „Metafizyczna pauza”, Kraków: Znak, 1995
  • „Legendy nowoczesności (Eseje wojenne)”, Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1996
  • „Piesek przydrożny”, Kraków: Znak, 1997
  • „Życie na wyspach”, Kraków: Znak, 1997
  • „Abecadło”, Kraków: WL, 1997
  • „Inne Abecadło”, Kraków: WL, 1998
  • „Wyprawa w Dwudziestolecie”, Kraków: WL, 1999
  • „To”, Kraków: Znak, 2000
  • „Druga przestrzeń”, Kraków: Znak, 2002
  • „Orfeusz i Eurydyka”, Kraków: WL, 2003
  • „Spiżarnia literacka”, Kraków: WL, 2004.
  • „Przygody młodego umysłu”, Kraków: Znak, 2004.
  • „Wiersze” (Tom 1, 2, 3 i 4 „Dzieł zebranych” Czesława Miłosza), Kraków: Społeczny Instytut Wydawniczy Znak i Wydawnictwo Literackie, 2000-2004.
  • „Wiersze ostatnie”, Kraków: Znak, 2006.
  • „Zaraz po wojnie. Korespondencja z pisarzami 1945-1950”, Kraków: Znak, 2007.
  • „Wiersze i ćwiczenia”, Warszawa: Świat Książki”, 2008.

 

„Czesław Miłosz” Culture.pl, https://culture.pl/pl/tworca/czeslaw-milosz (dostęp 30.06.2021)