Opublikowano cztery artykuły napisane przez czterech specjalistów zajmujących się twórczością Kantora. Trzy z nich zostały zaprezentowane 22 czerwca 2025 r. podczas konferencji „Teatr Tadeusza Kantora”, która odbyła się w ramach Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego w Sibiu – FITS 2025.

Artykuły opublikowane drukiem w Scena.ro i online:

Anna Róża Burzyńska – Wpływ teatru Tadeusza Kantora na teatr międzynarodowy

Katarzyna Fazan – Z czego zbudować człowieka (na scenie)? Tadeusz Kantor jako scenograf i kostiumograf

Tomasz Pietrucha – Idea Tadeusza Kantora jako Żywe Archiwum i jej kontynuacje

Aldona Mikulska – Kostiumy do sztuki „Nosorożec” Ionesco: początek Kantorowskiego emballage 

Anna R. Burzyńska – doktor habilitowana w Katedrze Teatru i Dramatu Uniwersytetu Jagiellońskiego. literaturoznawczyni i teatrolożka. W roku akademickim 2022/2023 visiting research fellow Ludwig-Maximilians-Universität w Monachium.

Jej zainteresowania badawcze obejmują przede wszystkim dramat polski i niemiecki od XIX wieku po współczesność, związki między historią nauki a literaturą, najnowszy teatr europejski, a także dramat radiowy i muzykę w teatrze.

Zajmuje się również krytyką; w latach 2000-2024 była redaktorką „Didaskaliów. Gazety Teatralnej”. Jako kuratorka współpracowała m.in. z krakowskim Instytutem Goethego i Ośrodkiem Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora Cricoteka, a jako dramaturżka – z Larsem Janem, Stefanem Kaegim i Barbarą Wysocką.

Pomysłodawczyni i wieloletnia kuratorka projektu Cricoteki „Gra z Kantorem”.

Katarzyna Fazan jest profesorką w Katedrze Teatru i Dramatu Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz w Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie. Pełni funkcję redaktorki naczelnej serii Teatr/Konstelacje. Specjalizuje się w literaturze i teatrze okresu modernizmu, zajmuje się także współczesną plastyką i scenografią teatralną. Do jej publikacji książkowych należą m.in.: Projekty intymnego teatru śmierci: Wyspiański–Leśmian–Kantor (2009), Kantor: Nie/Obecność (2019), angielskie wydanie Kantor. Non/Presence (2025), Pasaże scenografii: Praskie Quadriennale 1999–2019 (2022), a także, jako współredaktorka wraz z Anną R. Burzyńską i Martą Bryś – Dziś Tadeusz Kantor! Metamorfozy śmierci, pamięci i obecności (2014); angielskie wydanie: Tadeusz Kantor Today: Metamorphoses of Death, Memory and Presence (2014), oraz (wspólnie z Bryce’em Lease’em i Michałem Kobiałką) A History of Polish Theatre (2022). Przewodniczy Radzie Programowej Cricoteki.

Tomasz Pietrucha – adiunkt w Dziale Archiwum i Zbiorów Bibliotecznych w Muzeum Tadeusza Kantora. Na co dzień opiekuje się zasobami Cricoteki i zajmuje się pozyskiwaniem nowych obiektów. Jest autorem wykładów i prelekcji poświęconych Tadeuszowi Kantorowi i jego muzeum. Kurator wystaw kolekcji Cricoteki.

Aldona Mikulska – kierowniczka działu upowszechniania i wydarzeń w Cricotece, autorka projektu Cricoteka w Rumunii, w ramach którego powstała wystawa Kostium/Rzeźba/Ciało, której kuratorami są Justyna Droń i Bogdan Renczyński, a także program towarzyszący wystawie podczas festiwali teatralnych w Sybinie i Bukareszcie, obejmujący sesje naukowe, warsztaty edukacyjne i spotkania ekspertów.

Tadeusz Kantor (1915–1990) – artysta awangardowy, malarz, rysownik, teoretyk sztuki, scenograf, reżyser, twórca happeningów, wybitny reformator teatru XX wieku. Studiował w krakowskiej ASP (1934–1939). W czasie okupacji założył Podziemny Teatr Niezależny, gdzie wystawiał konspiracyjnie Balladynę Słowackiego (1943) i Powrót Odysa Wyspiańskiego (1944). Współtworzył Grupę Młodych Plastyków oraz I Wystawę Sztuki Nowoczesnej (1948). Od lat 50. współpracował z teatrami zawodowymi jako scenograf. W latach 1950–1954 wycofał się z oficjalnego obiegu w proteście przeciwko doktrynie socrealizmu. W 1955 założył Teatr Cricot 2, a w 1957 reaktywował Grupę Krakowską.

W Teatrze Cricot 2 stworzył laboratorium teatralne, przechodząc od Teatru Autonomicznego (Mątwa, 1956), przez Teatr Informel (W małym dworku, 1961), Teatr Zerowy (Wariat i zakonnica, 1963), Teatr Happeningowy (Kurka Wodna, 1967), aż do Teatru Niemożliwego (Nadobnisie i koczkodany, 1973) i kulminacyjnego Teatru Śmierci (od 1975 roku).

W latach 60. porzucił klasyczne malarstwo na rzecz konceptu emballages (opakowania). W 1975 roku opublikował manifest Teatru Śmierci. Jego spektakl Umarła klasa (1975) jest uznawany za arcydzieło XX-wiecznego teatru. Kantor pisał o inspiracji do tego dzieła w tekście Klasa szkolna, opisując opustoszałą szkolną klasę, którą zobaczył przez zakurzone szyby w nadmorskiej wiosce.

W latach 80. Teatr Cricot 2 wystawił m.in. Wielopole, Wielopole (1980), Niech sczezną artyści (1985), Nigdy tu już nie powrócę (1988). W 1990 Kantor przygotował swoje ostatnie przedstawienie Dziś są moje urodziny, które wystawiono pośmiertnie.