Spektakl „Balladyna”, którego prapremiera dobyła się w listopadzie 2008 roku jest pierwszym przedsięwzięciem odrodzonego po niemal 150 latach Teatru Polskiego [rozwiązanego w 1863 roku]. Po reaktywacji, która była możliwa dzięki wsparciu Konsulatu Generalntgo RP w Łucku teatr przyjął imię swojego byłego dyrektora – Józefa Ignacego Kraszewskiego.
Juliusz Słowacki (1809-1849), polski poeta, dramatopisarz. Jeden z najwybitniejszych twórców, nazywany – obok i – „wieszczem”.
1825-1828 studiował prawo na Uniwersytecie Wileńskim. 1829 wyjechał do Warszawy i podjął pracę jako aplikant w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. 1831 zatrudniony w Biurze Dyplomatycznym Rządu Narodowego, wyjechał do Drezna, skąd udał się jako kurier dyplomatyczny do Londynu i Paryża, gdzie osiadł po zakończeniu misji.
1832-1836 przebywał w Genewie, co miało wpływ na jego twórczość, np. poemat miłosny W Szwajcarii (wydany 1839). 1836 odbył podróż do Włoch, skąd wyruszył do Grecji, Egiptu i Palestyny (Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu, 1836-1839, wydanie pośmiertne w całości 1866). 1838 powrócił do Paryża.
Debiutował anonimowo 1830 w Melitele powieścią poetycką Hugo. 1832 opublikował tomy 1-2 Poezji, gdzie znalazły się powieści poetyckie: Żmija, Jan Bielecki, Hugo, Mnich, Arab, Mindowe oraz Maria Stuart. Tom 3 (1833) zawierał m.in.: powieść poetycką Lambro, poemat Godzina myśli i liryki pisane w czasie
Do wielkich Słowackiego zaliczają się: Kordian (1834), Horsztyński (1835, wydanie pośmiertne 1866), Balladyna (1839), Fantazy (wydany 1866), Mazepa i Lilla Weneda (1840), Ksiądz Marek (1843), Sen srebrny Salomei (1844), Zawisza Czarny (1844-1845, wydany 1908), Samuel Zborowski (powstał zapewne 1845, wydanie całości 1903), parafraza Księcia niezłomnego (1844).
Anhelli (1838), Poema Piasta Dantyszka herbu Leliwa o piekle (wydane anonimowo 1839), Ojciec zadżumionych i Wacław zostały wydane wraz z poematem W Szwajcarii pt. Trzy poema (1839). Nie ukończony poemat dygresyjny Beniowski (pieśń 1-5, 1841, pieśń 6-10 w tomie 2 Pism pośmiertnych, 1866).
Poglądy filozoficzne, formułowane szczególnie w ostatnich latach życia pod wpływem myśli, wyraził Słowacki m.in. w traktacie poetyckim Genezis z Ducha (1844, wydany pośmiertnie 1871), we fragmentach pisanych w latach 1845-1846, ułożonych później przez badaczy w tzw. Poemat filozoficzny oraz w eposie historiozoficznym Król-Duch (powstanie 1845-1849, rapsod 1 wydany 1847) i w Odpowiedzi na «Psalmy przyszłości» (1848).
Rozwinął tzw. doktrynę genezyjską, wyjaśniającą sens świata za pomocą argumentów zaczerpniętych z różnych gałęzi nauki. Genezyjski mesjanizm Słowacki tłumaczył klęski i cierpienia Polski jako szczególny rodzaj doświadczenia skłaniającego naród do wielkiego wysiłku duchowego na drodze ku samodoskonaleniu.
Słowacki był wielkim nowatorem i znakomitym artystą słowa. Niezupełnie rozumiany przez współczesnych, stawał się nieraz celem ostrych ataków.
„Balladyna”
Wydarzenia dramatu rozgrywają się w odległej przeszłości, Slowacki określa to jako „czasy legendarne”.
Dramat opowiada o głównej i tytułowej bohaterce- Balladynie. Jest ona smukłą i zgrabną brunetką o jasnych oczach. Mieszka ubogo, wraz ze swoją matką i młodszą siostrą – Aliną. Pewnego dnia kobiety wracają do chatki, po ciężkiej pracy w polu. Wdowa marzy o dobrym zamążpójściu dla córek. Tymczasem za sprawą Goplany (nimfa wodna, królowa jeziora Gopło) i jej sług- Chochlika i Skierki, młody hrabia Kirkor trafia do domu wdowy i jej córek. Młodzieniec jest oczarowany urodą dziewcząt, postanawia ożenić się z jedną z nich. Wdowa wymyśla malinowy konkurs dla córek, wybra ta, która jako pierwsza zbierze najwięcej malin w lesie. Nazajutrz siostry wyruszają na maliny. Alina szybko zbiera owoce, zaś Balladyna narzeka na ich brak. Podstępna dziewczyna zabija siostrę i zabiera jej koszyk z malinami. Gdy dociera na miejsce, opowiada matce, że Alina uciakła z jakimś młokosem. Wkrótce Balladyna dręczona wyrzutami sumienia zostaje żoną Kirkora i postanawia kożystać z bogactw, które stały się jej udziałem.
