Kijów | 18 Maj | Instytut Badań Politycznych i Etniczno-Narodowościowych im. I. F. Kurasa Ukraińskiej Narodowej Akademii Nauk | ul. gen. Ałmazowa 8 | Początek o godz. 10

Konferencja ma charakter naukowy, dlatego jest pozbawiona koniunkturalnych akcentów politycznych i podejść, ma na celu obiektywną, wszechstronną i realistyczną analizę doświadczeń polskich i ukraińskich.

W Polsce w latach 90., pomimo głębokiego podziału politycznego, panował ponadpartyjny konsensus wokół tematu wejścia do NATO i Unii Europejskiej. Co miało wpływ na ukształtowanie takiego konsensusu? W czym może być przydatne (a w czym nie) polskie doświadczenie przy definiowaniu podobnego celu jako interesu państwowego na Ukrainie?

Polityka etniczna państwa ukraińskiego w kontekście jego kursu proeuropejskiego cieszy się szczególnym zainteresowaniem zarówno na Ukrainie, jak i za granicą. Ukraina ogłosiła integracyjny model budowania narodu. Do jakiego stopnia ten model został obecnie zrealizowany? Jakie wyzwania stwarza powyższa polityka dla polsko-ukraińskich stosunków międzyrządowych?

Jeszcze kilka lat temu umowy Unii Europejskiej nie dostrzegały poziomu regionalnego, nie było w nich nawet mowy o pojęciu „region”. Jak bardzo dobrze obecnie przemyślana i skuteczna jest polityka dla regionów europejskich, w szczególności strategia wyrównywania dysproporcji regionalnych w państwach członkowskich wspólnoty europejskiej?

Dyskusje na temat federalizmu / unitarianizmu na Ukrainie wybuchają za każdym razem właśnie wtedy, gdy dochodzi do kryzysu politycznego, a do porządku dziennego wciąż powracają kwestie wyboru najlepszych rozwiązań dla ustroju państwowego kraju. Czy jest to przypadek? Czy wynika to z faktu, że obecny ustrój państwowy ma duże wady? Czy Ukraina może je naprawić, bazując na doświadczeniach europejskich?

W sierpniu 2017 r. prezydent Francji Emmanuel Macron stwierdził: „Europa to region stworzony na bazie wartości, związku z demokracją i swobodami, z którymi Polska jest dzisiaj skonfliktowana”. Jak wyglądała polityka europejska Polski w latach 2004-2017 w interpretacji badaczy? Czy przechodziła ewolucję? Dlaczego jest krytykowana przez europejskich polityków i analityków?

W Polsce istnieje w pewnym sensie retrospektywne myślenie o polityce, odwoływanie się do historii, zwłaszcza do walk narodowo-wyzwoleńczych, ciągłe powrotu do czasów Polskiej Republiki Ludowej z jej historycznymi i politycznymi „znamionami”. Nawet niektórzy przedstawiciele młodszego pokolenia liderów są zakorzenieni w tym dyskursie. Jak to wygląda na Ukrainie? W jakim stopniu polityka pamięci we współczesnej Ukrainie jest zgodna z aspiracjami eurointegracji i ogólnie z europejskimi wartościami liberalnymi?

Odpowiedzi na te i inne pytania będą poszukiwali dyskutanci i uczestnicy konferencji, której celem jest m.in. określenie przyszłych kierunków badań nad zgłoszonymi do omówienia problemami.