W ramach Winnickich Dni Europy 16 maja muzycy „Wszystkogra” Bożena Bisinger i Marek Mołojecki przeprowadzą warsztaty uliczne na 15 bębnów.
Wszystkogra to nazwa pracowni Bożeny Bisingier i Marka Mołojeckiego oraz miejsca gdzie powstaje muzyka i instrumenty. Muzycy pewnego dnia wyruszyli z miasta i zamieszkali w otoczonej lasami wsi Dąbrówka na Lubelszczyźnie. Ich życie i twórczość pozostaje blisko natury, łączą kontekst miejscowy i inspirację odległymi kulturami.
Mówią o sobie: „Bębny kierują naszą muzykę głównie w stronę Afryki, ale ma ona korzenie w europejskim klimacie i europejską pozostanie.”
Wszystkogra to wspaniały dowód na to, że dzisiejsza Europa nie wymusza uniformizacji, lecz pozwala swobodnie wybierać różne modele życia i twórczości o różnych inspiracjach kulturowych.
Gra na bębnach to nie tylko efekt muzyczny, ale także doświadczenie wspólnoty.
Warsztaty pozwalają w otwartej sytuacji zyskać nowe umiejętności muzyczne oraz zaznać szczególnego doświadczenia grupowego.
Czas jednego warsztatu około 90min.
Kijów
Konkurs recytatorski, poświęcony twórczości Juliusza Słowackiego „Jeżeli kiedy w tej mojej krainie…”
Słowacki Juliusz (1809-1849), polski poeta, dramatopisarz. Jeden z najwybitniejszych twórców romantycznych, nazywany – obok A. Mickiewicza i Z. Krasińskiego – „wieszczem”.
Urodził się w 1809 w Krzemieńcu, zmarł w 1849 w Paryżu.
Wczesne lata spędził w Krzemieńcu i Wilnie. Matka Salomea (z którą był przez całe życie bardzo związany uczuciowo) po stracie pierwszego męża została żoną profesora Uniwersytetu Wileńskiego Augusta Becu. Dzięki temu przyszły poeta miał kontakt ze środowiskiem intelektualnym, poznał m.in. Adama Mickiewicza, Joachima Lelewela, Jana i Jędrzeja Śniadeckich.
1825-1828 studiował prawo na Uniwersytecie Wileńskim. W 1829 wyjechał do Warszawy i podjął pracę jako aplikant w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. 1831 zatrudniony w Biurze Dyplomatycznym Rządu Narodowego, wyjechał do Drezna, skąd udał się jako kurier dyplomatyczny do Londynu i Paryża, gdzie osiadł po zakończeniu misji.
1832-1836 przebywał w Genewie, co miało wpływ na jego twórczoć, np. poemat miłosny W Szwajcarii (wydany 1839). W 1836 odbył podróż do Włoch, skąd wyruszył do Grecji, Egiptu i Palestyny (Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu, 1836-1839, wydanie pomiertne w całoci 1866). W 1838 powrócił do Paryża. Poeta zmarł na gruźlicę i został pochowany na cmentarzu Montmartre. W 1927 roku jego prochy przewieziono do kraju i złożono obok Mickiewicza w krypcie na Wawelu.
Debiutował anonimowo 1830 w Melitele powiecią poetycką Hugo. W 1832 opublikował tomy 1-2 Poezji, gdzie znalazły się powieci poetyckie: Żmija, Jan Bielecki, Hugo, Mnich, Arab, tragedie Mindowe oraz Maria Stuart. Tom 3 (1833) zawierał m.in.: powieć poetycką Lambro, poemat Godzina myli i liryki pisane w czasie powstania listopadowego.
Do wielkich dramatów Słowackiego zaliczają się: Kordian (1834), Horsztyński (1835, wydanie pomiertne 1866), Balladyna (1839), Fantazy (wydany 1866), Mazepa i Lilla Weneda (1840), Ksiądz Marek (1843), Sen srebrny Salomei (1844), Zawisza Czarny (1844-1845, wydany 1908), Samuel Zborowski (powstał zapewne 1845, wydanie całoci 1903), parafraza Księcia niezłomnego P. Calderona (1844).
Poematy: Anhelli (1838), Poema Piasta Dantyszka herbu Leliwa o piekle (wydane anonimowo 1839), Ojciec zadżumionych i Wacław zostały wydane wraz z poematem W Szwajcarii pt. Trzy poema (1839). Nie ukończony poemat dygresyjny Beniowski (pień 1-5, 1841, pień 6-10 w tomie 2 Pism pomiertnych, 1866).
Poglądy filozoficzne, formułowane szczególnie w ostatnich latach życia pod wpływem myli A. Towiańskiego, wyraził Słowacki m.in. w traktacie poetyckim Genezis z Ducha (1844, wydany pomiertnie 1871), we fragmentach pisanych w latach 1845-1846, ułożonych później przez badaczy w tzw. Poemat filozoficzny oraz w eposie historiozoficznym Król-Duch (powstanie 1845-1849, rapsod 1 wydany 1847) i w Odpowiedzi na Psalmy przyszłości (1848).
