Instytut Polski w Kijowie

18.01.2019 Śladami historycznego dziedzictwa

Okres budowy: 1600–1630

Fundator: wojewoda sandomierski Jerzy Mniszech, starosta lwowski Adam Hieronim Sieniawski

Informacja o obiekcie
(opracowanie: Narodowy Instytut Polskiego Dziedzictwa Kulturowego za Granicą POLONIKA)

Lwowski klasztor bernardynów został ufundowany w r. 1460 przez starostę ruskiego Andrzeja Odrowąża. Pierwsze drewniane zabudowania klasztoru po r. 1509 zastąpiono szachulcowymi. W klasztorze pod koniec życia przebywał św. Jan z Dukli (zm. 1484), tam też został pochowany. Obecnie relikwie świętego znajdują się w rodzinnej Dukli. Budowę murowanego kościoła, zaprojektowanego przez nieznanego architekta, realizowali w l. 1602–1613 kolejno Paweł Rzymianin i Ambroży Przychylny. Charakterystyczną manierystyczną fasadę świątyni ukończył pochodzący z Wrocławia Andrzej Bemer. Fundatorami bernardyńskiej świątyni byli Jerzy Mniszech, wojewoda sandomierski i Adam Hieronim Sieniawski, starosta lwowski. W następnych latach na pn. od kościoła wzniesiono klasztor, który w l. 30–tych w. XVII włączono w system murów miejskich. W l. 1733–68 zmodernizowano gruntownie wystrój wnętrza kościoła. W w. XIX władze austriackie urządziły w klasztorze archiwum; w części pn.-wsch. w l. 1828–37 mieściło się gimnazjum. Kościół był wielokrotnie remontowany, przede wszystkim od r. 1884 do pocz. w. XX. Kościół zamknięto w r. 1946; od r. 1991 służy jako cerkiew. Klasztor jest siedzibą Centralnego Państwowego Archiwum Historycznego. Zachował się bogaty wystrój wnętrza: m.in. malowidła ścienne (Benedykt Mazurkiewicz, 1738–40), zespół ołtarzy (Thomas Hutter, Konrad Kotschenreiter, 1736–40). Od pn. do kościoła przylega czteroskrzydłowy, czterokondygnacyjny gmach klasztoru, z kwadratowym wirydarzem otoczonym krużgankami. Na pd.-wsch. od kościoła wznosi się dwukondygnacyjna dzwonnica (1733–34). Na wsch. od klasztoru zachował się fragment dawnych murów miejskich, odsłonięty w l. 30–tych w. XX.

Film zrealizowany w ramach projektu „Polska i Ukraina. Śladami historycznego dziedzictwa” współfinansowanego ze środków Ministerstwa Spraw Zagranicznych RP w ramach konkursu „Współpraca w dziedzinie dyplomacji publicznej–2018”.

W ramach projektu powstało ponad 100 krótkich produkcji filmowych poświęconych wybranym obiektom dziedzictwa architektonicznego, które znajdują się na terenie Ukrainy i powstały w okresie dawnej Rzeczypospolitej. Na liście ponad setki miejsc, które zostały sfilmowane znalazły się twierdze, pałace, kościoły i in. W pracę przy tworzeniu filmów zaangażowano polsko-ukraiński zespół, w skład którego weszli historycy, publicyści, dziennikarze, organizacje pozarządowe oraz młodzież.

Realizatorzy projektu: