Zuzanna Ginczanka (Zuzanna Polina Gincburg, 22 marca 1917, Kijów – 1944, Kraków) – polska poetka pochodzenia żydowskiego.

Urodziła się w Kijowie, niedługo jej rodzice zamieszkali w Równem na Wołyniu, w którym osiedlili się również dziadkowie Ginczanki. Babka Zuzanny, Klara Sandberg, prowadziła tam skład apteczny.

Zuzanna Ginczanka zaczęła pisać wiersze już w wieku 8 lat. Za namową Juliana Tuwima wzięła udział w konkursie poetyckim w 1934 roku ogłoszonym przez „Wiadomości Literackie” i zdobyła w nim wyróżnienie. Wiosną 1935 roku rozpoczęła współpracę z „Wiadomościami Literackimi”; należała do kręgu Skamandrytów.

Po ukończeniu gimnazjum przeniosła się do Warszawy, gdzie rozpoczęła studia pedagogiczne. Bywała w Małej Ziemiańskiej, słynnym miejscu spotkań warszawskich literatów; przyjaźniła się między innymi z Witoldem Gombrowiczem. W 1936 wydała swój jedyny tomik poezji zatytułowany „O centaurach”.

Po wybuchu II wojny światowej uciekła do Lwowa. Wyszła za mąż za krytyka sztuki Michała Weinziehera. 17 września 1940 roku wstąpiła do Związku Radzieckich Pisarzy Ukrainy[6]. Publikowała swoje i tłumaczone na język polski wiersze innych autorów w „Nowych Widnokręgach” oraz w „Almanachu Literackim”.

Po zajęciu Lwowa przez hitlerowskie Niemcy w czerwcu 1941 roku ukrywała się w tym mieście do 1943 roku. Z tego okresu pochodzi wiersz „Non omnis moriar”, w którym utrwaliła nazwisko właścicielki mieszkania, w którym się ukrywała, a która wkrótce ją wydała. Po tym jak udało jej się uciec, zaczęła się ukrywać od roku 1943 wraz z mężem w Krakowie.

Jesienią 1944 roku wskutek kolejnego donosu sąsiadów została aresztowana przez Gestapo i wkrótce później rozstrzelana na dziedzińcu więzienia przy Montelupich. Według ostatnich ustaleń historyka IPN Ryszarda Kotarby poetka została najprawdopodobniej rozstrzelana wiosną 1944 r. na terenie niemieckiego obozu koncentracyjnego KL Płaszów jako Zuzanna Gincburg.

Książka na stronie wydawnictwa.