Po 17 września 1939 roku wschodnia część przedwojennej Polski – w tym Wołyń z Rówieńszczyzną – zostały zagrabione przez ZSRS.

Sytuacja wieloletniej rodziny uległa gwałtownemu pogorszeniu po znacjonalizowaniu ziemi, z której Lubczykowie dotychczas żyli. To skłoniło ich, by oddać przynajmniej jedno z dzieci na służbę. W ten sposób obdarzona mocnym zdrowiem Anna została służącą Edmunda Teleśnickiego – Polaka, gospodarującego w majątku Pustomyty, u którego pracowała do lata roku 1943.

W czasie tragicznych wydarzeń na Wołyniu i wobec nadciagającej zmory Armii Czerwonej Teleśnicki postanowił ewakuować się z rodziną do Polski. Być może celowo wprowadził Annę w błąd, informując, że jej rodzina zaginęła. Pod tym pretekstem wywiózł swoją podopieczną najpierw pod Warszawę, a następnie w okolice Gdańska. Mimo trudnych warunków bytowych wziął dodatkową osobę prawdopodobnie dlatego, że stanowiła pierwszorzędną pomoc w gospodarstwie.