Instytut Polski w Kijowie

3.01.2019 Śladami historycznego dziedzictwa

Okres budowy: 1637–1640, przebudowa 1719–1729

Fundator: Stanisław Koniecpolski, hetman wielki koronny, Wacław Rzewuski, hetman wielki koronny

Informacja o obiekcie

(opracowanie: Narodowy Instytut Polskiego Dziedzictwa Kulturowego za Granicą POLONIKA)

Pałac został wzniesiony (w zasadniczym zrębie) przez Stanisława Koniecpolskiego, hetmana wielkiego koronnego w latach 1637–1641, zapewne według planów architekta Andrea dell’Aqua. Prace wykończeniowe i dekoracyjne były prowadzone przez kolejne dwadzieścia lat przez syna i wnuka hetmana – Aleksandra i Stanisława Koniecpolskich. Podhorce miały stać się pomnikiem chwały rodu Koniecpolskich. W r. 1682 dobra podhoreckie znalazły się w posiadaniu Sobieskich, a w r. 1718 nabył je Stanisław Rzewuski, hetman wielki koronny. Wówczas pałac podniesiony o jedno piętro, uzyskał zachowany do dziś kształt. Rzewuscy urządzili w zamku wspaniałą, liczącą przeszło 500 płócien galerię obrazów. Spadkobiercy hetmana, w r. 1685 sprzedali Podhorce Władysławowi Sanguszce. W okresie międzywojennym w zamku funkcjonowało muzeum. W obliczu narastającego zagrożenia wojennego Sanguszkowie ewakuowali zbiory Podhoreckie, które w części trafiły do Brazylii gdzie książę Roman Sanguszko założył fundację kulturalną, która do dnia dzisiejszego funkcjonuje w Sao Paulo. W latach 1939–1945 rezydencja została mocno zniszczona, a następnie spłonęła w r. 1956. W r. 1997 przekazano ją w zarząd Lwowskiej Galerii Obrazów, która od wielu lat prowadzi powolną restaurację obiektu.

Film zrealizowany w ramach projektu „Polska i Ukraina. Śladami historycznego dziedzictwa” współfinansowanego ze środków Ministerstwa Spraw Zagranicznych RP w ramach konkursu „Współpraca w dziedzinie dyplomacji publicznej–2018”.

W ramach projektu powstało ponad 100 krótkich produkcji filmowych poświęconych wybranym obiektom dziedzictwa architektonicznego, które znajdują się na terenie Ukrainy i powstały w okresie dawnej Rzeczypospolitej. Na liście ponad setki miejsc, które zostały sfilmowane znalazły się twierdze, pałace, kościoły i in. W pracę przy tworzeniu filmów zaangażowano polsko-ukraiński zespół, w skład którego weszli historycy, publicyści, dziennikarze, organizacje pozarządowe oraz młodzież.

Realizatorzy projektu: