Instytut Polski w Kijowie

5.03.2019 Śladami historycznego dziedzictwa

Okres budowy: lata 60–te w. XIV – koniec w. XV, wielokrotnie modernizowana m.in. w latach 1765–1780, 1837–1843, 1892–1899, 1907, 1930

Fundator: Król Polski Kazimierz Wielki

Informacja o obiekcie
(opracowanie: Narodowy Instytut Polskiego Dziedzictwa Kulturowego za Granicą POLONIKA)

Wzniesienie katedry wiąże się z lokacją miasta przez króla Kazimierza Wielkiego w r. 1356 i staraniami króla o założenie biskupstwa we Lwowie. Biskupstwo powstało jednak w Haliczu w r. 1367, w r. 1375 podniesiono je do rangi metropolii, a oficjalnie przeniesienie stolicy arcybiskupiej do Lwowa nastąpiło w r. 1414. Budowę obecnego kościoła rozpoczęto w latach 60-tych w. XIV. Prezbiterium przesklepiono w r. 1404; budowa korpusu wraz z kaplicami przy nawach bocznych trwała przez cały w. XV. W w. XVI–XVII wzniesiono kolejne kaplice (m.in. Domagaliczowską – dla otaczanego kultem obrazu Matki Boskiej). Gruntowna restauracja i modernizacja katedry nastąpiła w latach 1765–1780 z inicjatywy abpa Wacława Hieronima Sierakowskiego, pod kierunkiem Piotra Polejowskiego; wnętrze otrzymało nowe wyposażenie i dekorację malarską. Kolejne restauracje miały miejsce w l. 1837–1843, 1892–1899 (regotyzacja wnętrza prezbiterium wg projektu Michała Kowalczuka), 1907–1930 (pod kierunkiem Tadeusza Obmińskiego). W r. 1946 po opuszczeniu Lwowa przez kurię arcybiskupią i kapitułę katedralną, w katedrze nieprzerwanie sprawowano posługę duszpasterską. W roku 1991 świątyni przywrócono funkcję archikatedry. Lwowska katedra była świadkiem wielu ważnych wydarzeń w dziejach Rzeczypospolitej. To tutaj, 1 kwietnia 1656 roku, przed cudownym obrazem Matki Boskiej Łaskawej, złożył śluby lwowskie król Jan II Kazimierz Waza, który oddał Rzeczpospolitą pod opiekę Matki Boskiej – Królowej Korony Polskiej. Od początku lat 90–tych w katedrze realizowany jest program konserwacji jej wnętrza i wyposażenia, finansowany ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP, Senatu RP, Narodowego Instytutu Polskiego Dziedzictwa Kulturowego za Granicą POLONIKA oraz Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”.

Film zrealizowany w ramach projektu „Polska i Ukraina. Śladami historycznego dziedzictwa” współfinansowanego ze środków Ministerstwa Spraw Zagranicznych RP w ramach konkursu „Współpraca w dziedzinie dyplomacji publicznej–2018”.

W ramach projektu powstało ponad 100 krótkich produkcji filmowych poświęconych wybranym obiektom dziedzictwa architektonicznego, które znajdują się na terenie Ukrainy i powstały w okresie dawnej Rzeczypospolitej. Na liście ponad setki miejsc, które zostały sfilmowane znalazły się twierdze, pałace, kościoły i in. W pracę przy tworzeniu filmów zaangażowano polsko-ukraiński zespół, w skład którego weszli historycy, publicyści, dziennikarze, organizacje pozarządowe oraz młodzież.

Realizatorzy projektu: