15 lutego (środa), godz. 19.00 — 23 marca 2017 r. (czwartek)
1061 Budapest, Andrássy út. 32

Wernisaż odbędzie się 15 lutego o godzinie 19.00

Wystawę otworzy Patrycja Rup menedżer artystyczny, kurator

Konstytuowanie indywidualnej i zbiorowej tożsamości to proces silnie kształtowany przez pamięć objektów i miejsc, nawet jeśli te zostały znacząco zmodyfikowane lub nie pojawiły się w rejestrach, nie zniknęły calkowicie, ich ślady wciąż są obecne. Wystawa prezentuje zbiór prac, w skład którego wchodzą nie tylko tradycyjne fotografie, ale przede wszystkim obiekty wywodzące się z fotografii i traktujące ją jako medium początkowe, które zainspirowało dalsze procesy przeobrażania i stało się punktem wyjścia dla nielinearnych narracji opartych o media mieszane. Do głosu dochodzi prywatna archeologia przywracająca i mapująca zapomniane artefakty, powracająca do lokalnych historii i wreszcie poddająca refleksji regionalne konteksty w Europie Środkowo-Wschodniej, aż do momentu w którym zagadnienie tożsamości wymaga bardziej kompleksowego komentarza.
Polska artystka Anna Orłowska eksperymentuje z procesualnością fotografii, a jej prace poddawane są wieloetapowej obróbce i podlegają nieustannej transformacji, uniemożliwiającej powrót po poprzednich stadiów. Mierzymy się z trudnością w odczytywaniu narracji, jako że dostęp do pełnej informacji nie jest tu osiągalny. Na drodze do wyjaśnienia napotykamy jedynie fragmenty, luki nie mogą zostać wypełnione, a utrata danych musi zostać zaakceptowana. Uwidacznia się napięcie między widocznym/dostępnym a niewidocznym/straconym. Nowe odczytanie odzyskanych danych może nastąpić na każdym etapie i materialnej przemiany.
Orłowska przywodzi zapomniane historie, a nawet odkrywa przed widzem te dotychczas nieznane aż po te wymazane z oficjalnej historycznej narracji. Zniszczone, pominięte, nieobecne – obiekty mogą być wyłączone z ewidencji, ale nie mogą zostać usunięte z pamięci. Odkrywamy nikłe ślady dotychczas mało popularnych opowieści ze zniusowanej historii Śląska, regionu z którego pochodzi artystka. Z powodu burzliwej przeszłości, Śląsk, zamieszkiwany był na przestrzeni dziejów przez kilka nacji i naznaczony został ich aktywnością, wśród nich znaleźli się m. in. Czesi i Niemcy, których potomkowie nadal zamieszkują region. W rezultacie Śląsk nie jest homogeniczny kulturowo i obejmuje mniejsze historycznie ukształtowane jednostki. Region dumny ze swojego dziedzictwa oferuje nam jednak znacznie więcej, umożliwia dotarcie do niewygodnych historii, często skazanych na zapomnienie z powodów ideologicznych lub politycznych. Choć Śląsk do dziś mierzy się ze swoim przemysłowym dziedzictwem i wizerunkiem, ukształtowanym w oparciu o nie, poszczycić może się także licznymi zabytkami w postaci zamków, pałaców i innych luksusowych posiadłości, które stanowią mniej oczywiste skojarzenie z regionem, a oferują bogaty obszar do kontekstowej eksploracji. (Przy)należności przywodzą świat unikalnych utraconych artefaktów, ostatnich świadków złożonej historii regionu, która zainspirowała prace oparte o techniki fotografii.
Obiekty Anny Orłowskiej prezentowane są w kontekście prac węgierskiego artysty Petera Puklusa, który w swojej twórczości odnosi się do zagadnienia tożsamości dążąc do formalnych uproszczeń i zwracając się ku surowym materiałom. Puklus eksploruje historyczne i kulturowe konstrukty społeczne, które wpisały się w wizualne imaginarium jego pokolenia. Artysta próbuje dokonać ich rekonstrukcji, by przekonać się w jakim stopniu mogą zostać one poddane transformacji. To poszukiwanie i testowanie nowych form, rozwiązań i norm ma swój początek w klasycznych wzorcach, ale dąży do ukonstytuowania nowych porządków kreowanych w oparciu o nie. Remiks znanych reprezentacji przynosi świeżość rozwiązań formalnych i interesujących koncepcji dotyczących życia kulturalnego i społecznego w odniesieniu do aktualnych zagadnień politycznych, relacji władzy i hierarchii społecznej. Prezentowane obiekty eksplorowane są zarówno jako przedmioty fotografii, ale także w ramach większych instalacji obecne są in situ kreując kolejny poziom relacji. Zastosowane materiały są dobrze znane z życia codziennego, tu jednak występują w zupełnie nowej roli odkrywając właściwości umożliwiające stworzenie nowego porządku symbolicznego w ramach instalacji. Otwarta narracja otwiera perspektywę dla niezliczonych połączeń, relacji i struktur, który mogą być aranżowane i zmieniane w ramach nowych porządków. Poszukiwanie ograniczeń medium fotografii wyraża się tu w ekspansji wizualnego uniwersum artysty.

belongings-speech.docx