7 września 2015 r. (poniedziałek), godz. 18.00
Lengyel Intézet, Budapest 1065, Nagymező u. 15.

Wybranych zostało 40 najlepszych i najbardziej podziwianych fotografii Stanisława Ignacego Witkiewicza, które przeszły do historii fotografii. Dwadzieścia zdjęć pochodzi sprzed 1914 roku, a drugie dwadzieścia z okresu międzywojennego.

Fotografie wczesne to najbardziej znane autoportrety i portrety osób bliskich i przyjaciół. Część z nich to ciasno kadrowane twarze, ten rodzaj kompozycji jest charakterystyczny dla Witkiewicza.  Nikt wcześniej na gruncie fotografii polskiej nie stosował takiego rodzaju kadru tak konsekwentnie. Tego rodzaju kadr nazywany close-up, nadal wykorzystywany jest w filmie. Close-up‘y Witkiewicza wyróżniają się nie tylko nowatorskim kadrem, ale także niezwykłym „metafizycznym“ wyrazem twarzy fotografowanych osób.

Fotografie z okresu międzywojennego powstały w wyniku zupełnie innego myślenia o roli artysty, zarazem fotografa. Dokumentują stwarzane przez niego, często przy udziale przyjaciół sytuacje parateatralne, performanse, „sceny imaginowane“, bliskie jego teatrowi. Charakteryzuje je mistyfikacja, absurd i groteska, czasami porównywalne z surrealistycznym, czy dadaistycznym spostrzeganiem rzeczywistości.

Wymienione trzy grupy fotografii, oraz niektóre pojedyncze zdjęcia, które stały się ikonami artysty zostały scharakteryzowane, opisane w tekście.

                                                                                       Stefan Okołowicz, 2014

We wspomnieniach przyjaciół i znajomych Witkacy jawi się jako postać szalona, ale jednocześnie trudna i …nie zawsze sympatyczna. Na pewno miał ogromne poczucie humoru, na pewno był fascynującym mówcą, ale też bywał obrażalski jak dziecko i okrutny, zwłaszcza dla tych, którzy niekoniecznie kupowali jego dowcip.