Serdecznie zapraszamy na otwarcie wystawy Edyty Hul pt. „Poisonality”, które odbędzie się 19 listopada (środa) o godz. 18.30 w Galerii Platán (1061 Budapeszt, Andrássy út 32.).

Wystawę otworzy: Kinga Popovics, teoretyk sztuki
Słowo powitalne: Jarosław Bajaczyk, dyrektor Instytutu Polskiego

Superpozycja – zasada kwantowa, zgodnie z którą system może jednocześnie istnieć w wielu stanach aż do momentu dokonania pomiaru. Choć prace Edyty Hul w dużej mierze opierają się na zasadzie superpozycji, ich tematem nie jest kot Schrödingera – ich język skłania się raczej ku liryce, a wizualnym tworzywem staje się nierozplątywalna gęstwina roślinności.
Warstwy flory, nakładające się na siebie i splatające się wzajemnie, ukazują się widzowi z taką intensywnością, że podczas kontemplacji dzieł uświadamia on sobie, iż powierzchnie obrazów są jednocześnie fizycznie skończone, lecz ich zakodowanej historii nie potrafimy w myślach domknąć.

Prezentowane prace same w sobie są pełne sprzeczności – jednocześnie próbują „wypowiedzieć” wyraźne formy roślinne i rozłożyć je na atomy. Nie oglądamy jedynie roślinności, lecz ideę stworzenia – jakby poprzez gęstwinę liści i pędów można było doświadczyć na płótnach fotosyntezy lub podziału komórkowego zachodzącego podczas wzrostu roślin. Dzięki zaawansowanej technice artystki warstwowość zyskuje nowe znaczenie – nie jest to jedynie linearny ruch w głąb, lecz rozkładanie rzeczy w ich głębiach, biomorficzny proces fermentacji, którego szalką Petriego jest płótno, a produktem – wyrastająca poza ramy, zrodzona z farby natura.

„Creation and disintegration” – tak artystka określa swoją twórczość. I rzeczywiście, procesy stworzenia, zarówno „początku”, jak i „genezy”, wywodzą się z tego samego mechanizmu.
Zgodnie z teorią Wielkiego Wybuchu Wszechświat 12–16 miliardów lat temu znajdował się w stanie niezwykle wysokiej gęstości i temperatury, a powstał w wyniku gwałtownej ekspansji zapoczątkowanej eksplozją. Aby dąb mógł się rozrosnąć, najpierw musi pęknąć i zniknąć żołądź. Aby przekroczyć własne granice, musimy zrzucić dawną wersję siebie. A jednak – jak pisał Mikołaj z Kuzy – w ziarnie zawarte jest już całe drzewo jako możliwość. Rozwój i akt tworzenia niosą w sobie także zniszczenie, lecz w tym zniszczeniu zawarta jest już kolejna pełnia – jedna z tajemnic świata.

Twórczość Edyty Hul wyrasta z tego właśnie misterium. Nie ma prawdziwego początku ani prawdziwego końca – istnieją jedynie procesy cykliczne. Jej dzieła nie dążą do bezpośredniego przedstawienia, lecz raczej do zatrzymania – uchwycenia chwili, która nie może być fizyczna, a jedynie teoretyczna: paradoksalnie łączącej w sobie życie i przemijanie.

Wystawa czynna do 31 grudnia 2025
Galeria Platán – Instytut Polski
1061 Budapeszt, Andrássy út 32.