Na arenie międzynarodowej po raz pierwszy dał się poznać w 1959 r. na Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”. Stał się czołowym przedstawicielem awangardy muzycznej tamtych czasów. Kojarzony z „polską szkołą kompozytorską XX wieku”, tworzył muzykę będącą syntezą tradycji i nowoczesnych środków wyrazu. Skomponował ponad 100 utworów, w tym 27 orkiestrowych, 7 symfonii, 17 koncertów na różne instrumenty, 19 pieśni i utworów chóralnych, 18 kantat i oratoriów, 4 opery. Napisał muzykę do ponad 100 filmów oraz spektakli teatralnych.
Był kawalerem Orderu Orła Białego. Otrzymał wiele innych odznaczeń, tytułów, honorowych doktoratów, także prestiżowych nagród (w tym nagrody UNESCO, nagrody im. Honeggera i Sibeliusa, Grawemeyer Music Award i MIDEM Classical Award).
Szczególne związki łączyły Krzysztofa Pendereckiego z Petersburgiem. Tak o tym pisze prof. Hieronim Grala
Krzysztof Penderecki to bez wątpienia najbardziej „petersburski” z polskich kompozytorów, a zapewne także – spośród wielkich kompozytorów współczesności. Tutaj właśnie – w mieście nad Newą – miał okazje zbliżyć się do tego, którego uważał za największego symfonistę XX w. – Dymitra Szostakowicza, i którego twórczości poświecił niemałą część swej dyrygenckiej aktywności (poprowadził bodaj wszystkie symfonie Szostakowicza w różnych końcach świata).
Związany z Północną Stolicą nieprzerwanie, przez ponad pół wieku, szanowany i wielokrotnie nagradzany – m.in. doktoratami h.c. Petersburskiego Uniwersytetu Państwowego (Wydział Filozofii) i Petersburskiego Konserwatorium, Honorowy Profesor tegoż, posiadacz Gwiazdy Bałtyku i Nagrody „Nasz Sowremiennik” – tutaj właśnie częstokroć świętował rosyjskie premiery i prapremiery swoich dzieł. Niektóre z nich zapadły w pamięć petersburskiej publiczności jako zjawiska szczególnej wagi, jak chociażby monumentalne wykonanie „Siedmiu bram Jerozolimy” na Wielkim Dziedzińcu Ermitażu, połączone z pierwszym od czasów rewolucji otwarciem wielkich wrót Pałacu Zimowego. Rok 300-lecia Petersburga przyniósł wielkie zaangażowanie Maestro w jubileusz drogiego Jego sercu Miasta: rosyjską premierę „Sekstetu”, legendarne wykonanie „Concerto grosso” na trzy wiolonczele (Boris Pergamenszczikow, Ivo Monighetti i Aleksandr Rudin), a nawet bezprecedensową w dziejach Ermitażu wystawę – ekspozycję partytur Kompozytora. Nie dziwi zatem, iż zarówno sam Mistrz, jak i jego niestrudzona partnerka i menadżer – Elżbieta Penderecka, zostali wyróżnieni przez Prezydenta FR Medalem 300-lecia Petersburga.
Leningrad – Petersburg Maestro Pendereckiego to także ludzie: konsultacje u Szostakowicza, głęboka i serdeczna więź z Siergiejem Słonimskim, długoletnia przyjaźń z maestro Jurijem Temirkanowem i patriarchą muzycznej krytyki – prof. Michaiłem Bialikiem, życzliwe i ciepłe stosunki z maestro Walerym Giergijewem i jego siostrą Łarissą, oraz wieloma innymi wybitnymi przedstawicielami petersburskiej kultury. A przecież związki te dotyczyły nie tylko środowiska muzycznego – warto wspomnieć chociażby Jego ciepłe stosunki z Michaiłem B. Piotrowskim.
Muzyka Pendereckiego była także inspiracją dla petersburskich artystów, przy czym tak różnych w swym pojmowaniu sztuki jak Siergiej Kowalski i Eryk/Erwin Wilenskyj: ten ostatni poświęcił wspomnianemu wykonaniu „Concerto grosso” jedną ze swych kompozycji, zatytułowaną „Zrimaja muzika Pendereckogo” (2003).>
Dodajmy tylko, że Maestro miał wystąpić w Filharmonii Petersburskiej 17 października ubiegłego roku. Zdrowie nie pozwoliło mu na przyjazd. Mimo to, koncert się odbył. Orkiestra Symfoniczna Filharmonii wykonała Jego Koncert nr 2, przy pełnej sali i owacji publiczności.
