Gospodyni salonu muzycznego w Petersburgu była pierwszą kobietą, która dzięki swojej sztuce wykonawczej zdobyła europejską sławę. Przyczyniła się do szerzenia kultury polskiej, wykonując mazurki i polonezy, komponując pieśni patriotyczne oraz muzykę do tekstów Juliana Ursyna Niemcewicza i Adama Mickiewicza. Występowała w najbardziej prestiżowych salach koncertowych Europy, jej dzieła ukazywały się w największych wydawnictwach muzycznych. Kunszt pianistyczny i ekspresja artystyczna Szymanowskiej były podziwiane m. in. przez Johanna Goethego, Wasilija Żukowskiego, Iwana Kryłowa, Michaiła Glinkę. W 1828 r. osiedliła się w Sankt Petersburgu, gdzie przy ul. Italiańskiej 15 prowadziła popularny salon muzyczny, który odwiedzali najwybitniejsi przedstawiciele świata sztuki Północnej Stolicy.

Zmarła 24 lipca 1831 r. na cholerę, została pochowana na cmentarzu Mitrofaniewskim. Jej grób razem z innymi został zniszczony w trakcie likwidacji cmentarza w 1927 r. W 2010 r. na Nekropolii Mistrzów Sztuki został odsłonięty cenotaf pianistki wykonany według projektu znanego petersburskiego rzeźbiarza Wiaczesława Buchajewa. Tenże artysta zaprojektował tablicę pamiątkową, która zawisła w 2013 r. w holu kamienicy przy Italiańskiej 15.