Gdy zaczynała swoją górską przygodę w środowisku powszechne było przekonanie, że kobiety nie potrafią i nie powinny się wspinać. Przełamała ten stereotyp. W 1986 roku została pierwszą kobietą na świecie, która weszła K2, jedną z najniebezpieczniejszych gór świata. W 1978 roku, jako pierwsza Europejka, zdobyła Mount Everest. Uwielbiała wyzwania. Chciała zdobyć wszystkie 14 ośmiotysięczników – projekt ten nazwała „Karawaną do marzeń”. Zdobyła ich w sumie osiem: K2, Mount Everest, Nanga Parbat, Sziszapangmę, Gaszerbrum II, Gaszerbrum I, Czo Oju i Annapurnę. Wspinała się często samotnie, bez tlenu i trudnymi drogami.

Była rzeczniczką i propagatorką kobiecego wspinania; jej determinacja stawiała ją na równi z najlepszymi himalaistami – mężczyznami złotej ery polskiego himalaizmu. Wspinała się zresztą wraz z nimi, nie ustępując im pola.

Zaginęła 12 lub 13 maja 1992 roku próbując zdobyć dziewiąty – Kanczendzongę (8598 m.n.p.m.). Jej ciała nigdy nie odnaleziono.

Wanda Rutkiewicz wspinała się również z rosyjskimi wspinaczami – w 1970 roku wzięła udział w wyprawie w Pamiro-Ałaj, zakończonej zdobyciem Piku Lenina.

W uchwale Sejmu RP ustanawiającego rok 2022 rokiem W. Rutkiewicz podkreślono: „Góry traktowała jako przestrzeń wyjątkowej rywalizacji, pragnęła zwycięstwa nad nimi. Wygrywała walki w Tatrach, Alpach, Andach, Pamirze, Hindukuszu, Himalajach, często były to pierwsze przejścia kobiece”.