Po ukończeniu klasy szóstej w IV Gimnazjum w Warszawie, Gembarzewski kontynuował od 1890 r. naukę w Cesarskim Mikołajewskim Gimnazjum w Carskim Siole, gdzie zaczął rozwijać swoje zainteresowania batalistyką i archeologią wojskową. W 1892 r. zdał maturę i rozpoczął służbę wojskową w wojskach saperskich. Następnie jako wolny słuchacz podjął studia w petersburskiej Akademii Sztuk Pięknych (1892-1894) w klasie malarstwa batalistycznego prof. B. P. Willewalde’a. W trakcie studiów zainteresował się ikonografią dawnego wojska polskiego. W latach 1895-1896 kształcił się w Conservatoire National des Arts et Metiers w Paryżu i prowadził badania nad epoką napoleońską. Dzięki pracy w Muzeum Zarządu Głównego Intendentury udało mu się dotrzeć do warszawskich i petersburskich archiwów państwowych, gdzie dokumentował wszystko, co było związane z uzbrojeniem wojska polskiego. Opracowany materiał okazał się bezcenny dla Komisji Specjalnej do Rewindykacji Polskich Zabytków w Rosji po 1921 r. Uczestniczył w pracach Cesarskiego Towarzystwa Historyczno-Wojskowego w Petersburgu. Od 1916 do 1936 pełnił funkcję dyrektora Muzeum Narodowego m. st. Warszawy, był także pomysłodawcą i dyrektorem Muzeum Wojska przy Ministerstwie Spraw Wojskowych w l. 1920-1939. Gembarzewski ilustrował własne prace naukowe i dzieła innych autorów w zakresie wojskowości. Stworzył ilustracje do Encyklopedii Staropolskiej Ilustrowanej Zygmunta Glogera. 

Po wybuchu II wojny światowej został aresztowany przez Gestapo i uwięziony na Pawiaku. Po uwolnieniu brał udział w akcji ratowania zabytków Muzeum Wojska w Warszawie. Zmarł 11.12.1941 r. w Warszawie.

http://www.polskipetersburg.pl/hasla/bronislaw-gembarzewski