Przyszły naukowiec urodził się w 1864 r. w Lucynie (obecnie Łotwa) i uczył w gimnazjum wojskowym w Niżnym Nowogrodzie. W 1886 r. ukończył Instytut Górniczy w Sankt Petersburgu. Był uczestnikiem licznych ekspedycji geologicznych w góry Azji Środkowej, Kaukazu, Tybetu. Przeprowadzone podczas tych wypraw badania przyniosły mu Srebrny Medal Rosyjskiego Towarzystwa Geograficznego (1888), Srebrny Medal Nikołaja Przewalskiego (1891) oraz Medal Konstantynowski (1901). Na przełomie wieków prowadził poszukiwania złóż złota na Dalekim Wschodzie oraz złóż ropy naftowej na Kaukazie. Wykładał w Instytucie Górniczym oraz Instytucie Inżynierów Komunikacji. W l. 1914-1917 był dyrektorem Komitetu Geologicznego Rosji. 

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Karol Bohdanowicz wyjechał do Warszawy, gdzie w 1920 r. został pierwszym przewodniczącym Polskiego Towarzystwa Geologicznego. Przez wiele lat związany był z Akademią Górniczą w Krakowie. W 1938 r. stanął na czele Państwowego Instytutu Geologicznego w Warszawie, przyczyniając się do rozwoju badań geofizycznych w tej placówce oraz do jej odbudowy po II wojnie światowej. Zmarł 5 czerwca 1947 r. w Warszawie.  

https://www.polskipetersburg.pl/hasla/bohdanowicz-karol-nereusz